Okyanusun ortasında sandal gibiyim,
yavaş yavaş batıyorum karanlık sularda...
Kimsesiz kalmışım, yalnız biçare,
Herkes birgün giderse,
İnsana, kim kalır anne...
Aynada gördüğüm ben değil miyim...?
neden bunca hüzün çökmüş gönlüme...?
saçıma sakalıma aklar doluşmuş...
Eğer yaşamak güzelse,
ben niye hiç yaşayamadım anne...
Gün gelir, bir bir çekip gideriz,
sevgileri bitirende biz değil miyiz...?
Bir sabah başka biri, dolar yerimiz...
Ayrılıklar hep bizimse,
kavuşmaları kim çaldı anne...
Yorgunum, hiç iyi olamayacak kadar yorgun,
kalmadı ne evim, nede bir yurdum...
kendimi çıkmaz bir sokakta buldum...
Herkes sevdiğinin gönlündeyse,
o beni çok sevenler, nerede anne...
Vazgeçtim, herkesten, aşktan sevdadan,
payıma hüzün düştü, yalan dünyadan...
Birgün çıkıp bakarım, sonsuz fezâdan...
Eğer hayat güzelse,
biz niye hergün ölüyoruz anne...
Saygılarımla
Şair Engin Akboğa