Dinmeyen Sızı
Biz mi çaldık hüznünü, ağlayan çocukların...
bu bitmeyen keder bize kimlerden kaldı...
Herkes evinde,mutlu mesutken,
karanlık odalarda, ağlamak kaldı...
Kırıldı bin yerinden, konduğumuz dallar,
kuruyan çürüyen ağaçlar kaldı...
Dost sandık en büyük düşmanı bile,
sırtımızda kanlı bir hançer kaldı...
Sevdik, ölürcesine yalnız bir kadını,
gözyaşıyla ardında kahrolmak kaldı...
Vazgeçtik sonunda, candan cânandan,
kalbimizde dinmeyen bir sızı kaldı...
El oldu, eş dost hısım akraba,
sonunda bize sadece, Hazreti ALLAH kaldı...
Dinmeyen Sızı / Engin Akboğa
Facebook Edebiyat Sanat Tv , Instagram edebiyatsanattv
